W przedmowie do ostatniej części Trylogii międzyplanetarnej noszącej tytuł Ta ohydna siła C.S. Lewis pisze o niej, że jest "fikcyjną opowieścią o działaniu siły diabelskiej, która jednak kryje w sobie poważną myśl". I dodaje: "Myśl tę starałem się wyłożyć pełniej w mojej książce Koniec człowieczeństwa".C.S. Lewis już w latach 40. obserwował pojawienie się prądów myślowych, które w imię postępu i rozwoju zaprzeczają samej istocie człowieka; odrzucają to, co jest wpisane w ludzką naturę, a relatywizując wszystkie wartości, tworzą karykaturę człowieczeństwa. Czy zjawiska te dziś wygasły, czy przeciwnie, przybrały na sile? Ich odbicia możemy szukać nie w pismach filozoficznych, ale w szeroko rozpowszechnionym sposobie myślenia, dominujących ideologiach i współczesnym ustawodawstwie.Koniec człowieczeństwa, uznawany za jedną z najważniejszych - obok Chrześcijaństwa po prostu - książek C.S. Lewisa na temat etyki, to błyskotliwa i brawurowo napisana apologia uniwersalnego prawa moralnego. Wychodząc od problemu edukacji i odnosząc się do dziedzictwa różnych kultur, Lewis pokazuje, że istnieje jeden, wspólny i niezmienny kodeks moralny, który możemy odnaleźć zarówno w Biblii, jak pięknych wersach Eddy poetyckiej czy w zasadach Tao. Prawo moralne od zawsze wpisane jest w serce człowieka, a wszelkie próby sztucznego modyfikowania go, stwarzania "nowego człowieka" czy "pokonania ludzkiej natury" oznaczają walkę z samym człowieczeństwem.Każdy z trzech esejów, które składają się na ten tom: Ludzie bez torsów, Droga i Koniec człowieczeństwa, to prawdziwa intelektualna przygoda oraz niezapomniane duchowe spotkanie z autorem Zaskoczonego Radością i Problemu cierpienia.

Ojczyzny wyobrażone są mistrzowski zbiorem głębokich, żarliwych i przenikliwych esejów i tekstów krytycznych jednego z największych współczesnych pisarzy.Czerpiąc z dwóch politycznych i kilku literackich ojczyzn, Salman Rushdie ujawnia w tym zbiorze niezwykłą wyobraźnię i zmysł obserwacji najwyższego lotu. Porusza w nim kwestie związane z polityką Indii i Pakistanu, cenzurą, brytyjską Partią Pracy, tożsamością palestyńską, a przede wszystkim z literaturą, prezentując frapujące spojrzenie na twórczość m.in. Umberto Eco, V.S. Naipaula, Grahama Greene’a, Juliana Barnesa, Johna le Carré i Philipa Rotha.Autor występuje tu jako świadek i komentator wielkich spraw toczących się w świecie. Występuje tu także jako pisarz, na którego wydano wyrok śmierci za Szatańskie wersety. W porywającym eseju Tysiąc dni w balonie odnosi się do własnej sytuacji, broniąc powieści oraz wolności słowa. "Wolność słowa to samo życie" - pisze i zwraca się do czytelników: "Musicie zdecydować, ile wart jest pisarz, jaką wartość przedstawia sobą człowiek, który wymyśla dla was historie i w waszym imieniu spiera się ze światem".

Opowieść o Kullervo to publikowana po raz pierwszy historia fantastyczna pióra J.R.R. Tolkiena. Jej bohater jest chyba najmroczniejszą i najbardziej tragiczną spośród wszystkich stworzonych przez niego postaci. "Nieszczęsny Kullervo", jak nazywał go Tolkien, wychowuje się w gospodarstwie swego wuja Untamo, który zabił mu ojca, porwał matkę, a w dzieciństwie trzy razy usiłował pozbawić go życia. Tolkien twierdził, że Opowieść o Kullervo była zalążkiem jego pierwszych prób tworzenia własnych legend. Niewątpliwie Kullervo był pierwowzorem Túrina Turambara, tragicznego bohatera Opowieści o dzieciach Húrina, jednej z najbardziej przejmujących historii składających się na legendarium Silmarillionu. Odczytana z rękopisu Tolkiena i opublikowana tu wraz z notatkami autora oraz jego szkicami na temat fińskiego eposu Kalevala, który stanowił główne źródło inspiracji pisarza - Opowieść o Kullervo okazuje się jednym z najważniejszych, choć głęboko ukrytych fundamentów wykreowanego później przez Tolkiena świata.